(Column: Kronkel 19 februari 2021)
Heeft u ook zo genoten van de prachtige plaatjes. Dikke pakken sneeuw, ijs in het kanaal en bij ons op de vijvers. Er kon een paar dagen lang volop worden geschaatst want het vroor dat het kraakte. Natuurlijk was er ook ongemak. Voor het eerst in jaren was het weer moeilijk om mijn moeder te bezoeken op haar verjaardag want de wegen waren die dag vrijwel onbegaanbaar. Gelukkig werd dat in de loop van de week beter en kon ik tijdens mijn wandelingen genieten van de prachtige, verstilde natuur.
En nu, nu is alle sneeuw weer weg en lijkt het erop dat de lente er aan komt. Temperaturen van 15ºC en meer worden ons beloofd en ja, daar kan ik me bijzonder op verheugen.
’Het kan vriezen, het kan dooien’, zo luidt een oud Nederlands spreekwoord en daarmee bedoelen we natuurlijk dat de dingen niet zeker zijn, dat alles nog mogelijk is. Dat geldt voor de avondklok, waarvan we niet weten of die blijven kan en dat geldt ook voor de ontwikkeling van het coronavirus. Krijgen we nu wel of niet een derde golf? En helpt het echt als we ons allemaal laten vaccineren? Ook dat weten we natuurlijk niet, maar we hopen het wel en dus is het dringen bij de vaccinatiestraten. Hoop en vrees, vriezen en dooien. Het kan alle kanten op gaan.
Op het moment dat ik dit schrijf is net de 40-dagentijd begonnen en gaan we die periode in waarin we door de woestijn op weg gaan naar Pasen. De kalender van dit jaar probeert ons te helpen op zoek te gaan naar manieren om een balans te vinden in het leven. Niets is zeker, we komen steeds weer voor onverwachte gebeurtenissen te staan en het vraagt wel wat van ons om daarmee om te gaan. In het nieuws lees ik natuurlijk de verhalen van ondernemers, die het water tot aan de lippen staat en over scholieren die psychisch in de knoop raken doordat ze geen mensen kunnen ontmoeten. Ook ouderen zijn veel alleen, ook in onze geloofsgemeenschappen en dus ga ik toch zo af en toe bij hen op bezoek. Gewoon even een praatje maken, op afstand natuurlijk, maar toch… Zoeken naar elkaar, naar contact met de ander om samen verder te gaan. Allemaal zoeken we naar balans in het leven van alledag.
Het kan vriezen, het kan dooien …
Marianne Visch – de Bruin