(Column: Kronkel 2 september 2022)
Wanneer u deze kronkel leest, is mijn feestelijke afscheidsdienst achter de rug en ben ik met vakantie. Op het moment dat ik deze kronkel schrijf, is het bijna mijn laatste werkdag. Morgen heb ik nog een afscheidsbezoek en later op de dag heb ik overleg met Maria, mijn opvolgster en met Lous, mijn trouwe secretaresse. Toch mooi om op deze manier een lange periode van samenwerken af te sluiten en te weten dat er geen zorgen hoeven zijn over een onzekere periode van vacant zijn.
De laatste weken heb ik telkens weer dezelfde vraag gekregen: Wat ga je straks doen als je niet meer werkt? Denk je dat je in een gat zult vallen? Tja, dat is natuurlijk koffiedik kijken want ik heb geen idee of ik een leegte zal ervaren. Om het maar met Pippi Langkous te zeggen: ‘Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.’ Er liggen nog heel veel opruimklusjes op me te wachten en ik denk dat ik een bezoekje ga brengen aan het Vaassens Museum want ik heb nog wat spullen van mijn vader staan, die daar wellicht worden gewaardeerd.
Maar na twee kronkels terugkijken wil ik nu graag met u vooruitblikken. Er gaat nogal wat veranderen in kerkelijk Vaassen want ook de meeste van mijn collega’s, waar ik lange jaren mee heb samengewerkt, gaan op niet al te lange termijn vertrekken of zijn al met pensioen. Vaassen telt toch best een groot aantal kerken/geloofsgemeenschappen, die op de een of andere manier niet echt aan samenwerken lijken te kunnen toekomen. En dat vind ik jammer want we putten immers allemaal uit dezelfde Bron. We lezen dezelfde Bijbel en zingen vaak dezelfde liederen, dus waarom al die verschillende kerken….
Bij mijn afscheid luisteren we in ons (naar ik hoop) overvolle kerkje naar Paul van Vliet. Hij zingt over een optocht door de tijd waarin we, dat is gek, steeds weer langs dezelfde plek komen. Hoe mooi zou het zijn als we in die optocht door de tijd elkaar kunnen vasthouden, ietsje dichter bij elkaar kunnen komen en elkaar kunnen en mogen helpen op weg naar eenheid, naar samenwerking om zo op weg te gaan naar een gezamenlijke toekomst. Een droom, een fantasie? Misschien maar
‘Waar mensen putten uit de bronnen van droom als werk’lijkheid,
daar is Gods toekomst al begonnen in onze levenstijd.’
Het ga u allen goed!
Marianne Visch – de Bruin