(Column: Kronkel Vaassens Weekblad 21 oktober 2017)
Op het moment dat ik deze column schrijf, genieten we van een paar zeldzaam mooie nazomerdagen. De ene na de andere schitterende natuurfoto’s zie ik via de social-media voorbij komen en zelf heb ik daar ook volop aan meegedaan. Met wat een kleurenpracht neemt de zomer afscheid dit jaar. De bomen tooien zich in hun warmste rood- en bruintinten en als ik naar de bodem kijk, dan struikel ik bijna over de paddestoelen. Extra opmerkelijk is het grote aantal vliegenzwammen, die paddenstoel, die vanwege zijn rode kleur met witte stippen extra tot de verbeelding spreekt.
Maar dinsdag trok opeens iets anders onze aandacht: die rode, omfloerste zon. Met enige verbazing heb ik er naar staan kijken en mijn man kreeg zelfs een appje van onze kleindochter: ‘opa, is dit een zonsverduistering?’ Zij was niet de enige die zich verwonderde over dit natuurfenomeen.
Eerst dachten we aan woestijnzand in de atmosfeer, zoiets had ik de vorige avond in het nieuws gehoord, maar nee, de oorzaak van deze wonderlijke rode zon bleek veel confronterender: het was de rook, die overbleef na de verwoestende branden in Spanje en Portugal. Hoog in de atmosfeer voerde de stroming de rook daarvan naar onze streken.
Het gebeuren zette me aan het denken: hevige bosbranden in zuid Europa, de ene na de andere orkaan in het Caraïbisch gebied en de Verenigde Staten, opmerkelijk hoge temperaturen bij ons en wateroverlast of droogte elders op onze planeet. Het is evident: het klimaat is van slag. We hebben steeds vaker te maken met extreem weer en het is aan ons mensen om daar iets aan te doen. Goed dat we met elkaar afspreken om de uitstoot van CO2 te beperken en och, wat jammer als de leider van een van de grootste economieën van de wereld meent zich daaruit te kunnen terugtrekken.
Heus, de tijd dringt: het is vijf voor twaalf of nog later. Hoe noemen we dat in de kerken ook al weer: rentmeesterschap?
Laatst verwoordde iemand het zo: Laten we zuinig zijn op onze planeet. We hebben haar immers niet geërfd van onze ouders, maar geleend van onze kinderen…..
Marianne Visch – de Bruin