(Column: Kronkel 11 juni 2021)
Afgelopen week mocht ik mijn tweede vaccinatie ophalen bij de GGD hier in Apeldoorn. Net als toen ik een maand geleden mijn eerste prik kreeg, was het druk in de Mheenhal, maar anders dan toen zag ik veel jonge mensen om me heen. Waar ik een maand geleden een van de jongsten was die blij was met haar eerste prik, behoorde ik nu tot de oudere garde. Ik vind het mooi om te zien hoe snel de vaccinaties nu worden gegeven en ik ben blij dat er ruimte komt voor ontspanning en vakantie. En over vakantie gesproken; omdat je maar nooit weet waar het goed voor is, heb ik mijn gele vaccinatiepaspoort maar meegenomen naar de GGD en jawel, daarin staat nu keurig een stempeltje dat ik ben gevaccineerd tegen COVID-19. Toch handig zo’n paspoort.
Ook vorige week werd ik bepaald bij dat woord ‘paspoort’ toen ik hoorde dat Prof. Anna van der Meiden was overleden. Misschien kent u hem van een van de viering, die hij in ons kerkje leidde, van een lezing of heeft u een van zijn boeken gelezen. Prof. Van der Meiden was altijd goed voor een volle kerk want hij was een begenadigd spreker. Ik prijs me gelukkig dat ik nog college van hem heb gehad en natuurlijk staat in mijn boekenkast zijn ‘Biebel in de Twentse spraoke’. Van der Meiden was een groot voorstander van spreken in de streektaal en ik herinner me nog hoe hij de tien geboden vertaalde. Niet ‘gij zult niet zus of zo’, maar ‘doodsloan, dat doei ni’, lieg’n, dat doei ni’. Ik vond dat geweldig vertaald, maar dat komt misschien omdat ik zelf ook het Veluws dialect nog vloeiend spreek dankzij vooral mijn opa en oma. Toen ik opgroeide woonden we in hetzelfde huis.
Ondanks de vele verschillen tussen het Twents en het Gelders, waren er ook veel overeenkomsten en daaraan moest ik denken bij het woord ‘paspoort’. Wanneer de dominee of pastoor vroeger bij een stervende werden geroepen, werd er niet zoveel gesproken. Maar een standaardvraag van de geestelijke was altijd: ‘En.. hei ‘t paspoort in orde?’ Van der Meiden kon dat verhaal met veel gevoel vertellen en ik hoor het soms terug van oudere Vaassenaren. Ik vind het een mooie manier om aan iemand te vragen of er nog losse eindjes zijn. Of er nog dingen gezegd moeten worden.
‘Hei ’t paspoort in orde?’ Prof. Van der Meiden had het vast voor elkaar. Hij mocht 92 jaar worden en was tot op hoge leeftijd nog actief. Toch wonderlijk hoe dingen die niets met elkaar te maken hebben, zo toch elkaar kunnen raken.
Marianne Visch – de Bruin