(Column: Kronkel 24 april 2019)
Elke week fiets ik wel een paar keer vanuit Apeldoorn naar Vaassen. Vaak voor mijn werk, maar lang niet altijd want ook privé heb ik nog steeds nauwe banden met het dorp en als het weer een beetje meezit, overbrug ik die kilometers per fiets. Ik rij dan over het fietspad, waar vroeger de trein reed. Ik weet daar niets meer van, maar mijn vader kan er nog kostelijk over vertellen hoe hij, met zijn moeder samen, met de trein naar Apeldoorn ging.
Ik fiets nu diezelfde route en onderweg ontmoet ik andere wandelaars, hardlopers en fietsers natuurlijk. Velen van hen hebben oordopjes in en in steeds vaker zelfs van die grote oordoppen op hun hoofd. Waarom zouden ze dat doen, vraag ik me dan af, want zelf geniet ik van de geluiden om me heen: het fluiten van de vogels of het ruisen van de wind. Die geluiden horen bij wat ik om me heen zie: het ontluikende groen, een enkele vogel maar vooral veel weilanden met koeien, paarden en schapen en op dit moment zijn er twee ooievaarsnesten, waar een echtpaar ooievaar eieren uitbroedt.
Het aardige van fietsen (of lopen natuurlijk, maar daarvoor is de afstand tussen Vaassen en Apeldoorn toch te groot) is dat er onderweg zoveel te beleven valt en het lijkt me dat daarvan een deel toch verloren gaat als je de buitenwereld wegsluit. Ik heb al eens aan iemand gevraagd: waarom doe je dat? Waar luister je naar? De antwoorden, die ik kreeg waren gevarieerd: muziek natuurlijk in allerlei soorten van beat tot Bach en van rap tot opera. Maar er zijn ook mensen die naar een boek luisteren of gewoon naar de radio.
Ieder mens zijn eigen ding, dat is een beetje de trend vandaag de dag. Ieder zijn eigen PC, tablet of smartphone en die oordopjes verbinden ons met onze virtuele wereld. Maar die oordopjes sluiten ons wel af van dat wat er om ons heen gebeurt en dat is toch jammer want er valt buiten veel te genieten aan natuur of aan medemensen, die we onderweg tegenkomen. We kunnen ze groeten (of niet), soms is er tijd voor een praatje en in elk geval horen we het als er iemand achter rijdt, die belt omdat hij of zij ons wil passeren.
Graag wil ik een pleidooi houden voor minder oordoppen en minder beeldschermen om zo meer oog en oor te krijgen voor de echte mensen, die ons pad kruisen. Want dat levert pas echt een ontmoeting op!
Marianne Visch – de Bruin