(Column: Kronkel 5 juli 2019)
Als u, net als ik met enige regelmaat de kranten leest of naar het nieuws kijkt, dat bent u misschien ook wel bezorgd over wat u leest of hoort. Het gaat niet goed met onze aarde. Er moeten ingrijpende maatregelen worden genomen waarvan we de consequenties voor ons persoonlijk leven niet kunnen overzien. Hoe zit dat met die zonnepanelen, warmtepompen, palletkachels, elektrische auto’s en al die andere investeringen, die blijkbaar nodig zijn om onze aarde te redden? Dat we zuinig moeten zijn op onze aarde, dat staat buiten kijf! Maar moet dat echt allemaal hier in ons kleine landje terwijl elders op veel plekken op de wereld de vervuiling gewoon doorgaat?
Kijkend naar het nieuws hoor en zie ik ook de berichten over de SeaWatch die nergens de vluchtelingen kwijt kan, die ze oppikt uit de Middellandse zee. Het vluchtelingenprobleem is inmiddels een vertrouwd fenomeen geworden, waarvoor ook niemand een oplossing lijkt te kunnen vinden. Ik verbaas me erover dat de kapitein van het schip een gevangenisstraf van wel tien jaar boven het hoofd hangt, en ook zie ik die hartverscheurende foto van een vader met zijn kind, die op de vlucht aanspoelt aan de kust van de Verenigde Staten. Hoe is het toch mogelijk dat welvaart en welzijn zo oneerlijk zijn verdeeld over onze goede aarde, die zelf ten onder dreigt te gaan aan uitputting en uitbuiting, zo bedacht ik me.
Het zijn zo maar wat gedachten-kronkels op een zonnige zomerdag in een vredig Nederland. Gedachten-kronkels, want een oplossing voor de grote problemen weet ik ook ik natuurlijk niet. Wel weet ik dat niets doen geen optie is en dus troost ik me met de gedachte dat ik in mijn eigen leefomgeving, mijn eigen kleine wereldje, in elk geval mijn best kan doen voor onze aarde en al haar bewoners.
Met de woorden van dat oude kinderliedje:
“Jij in jouw klein hoekje, en ik in ’t mijn”.
Marianne Visch – de Bruin