(Column: Kronkel 27 mei 2022)
Het is alweer een hele tijd geleden dat ik een paar keer per jaar voorging op een camping. In de jaren ’60 en ’70 was het op veel campings gebruikelijk om op zondagochtend een laagdrempelige kerkdienst te houden in de kantine of gewoon ergens buiten. Die diensten werden geleid door plaatselijke predikanten, maar ook dikwijls door vrijwilligers. Mijn vader leidde jaren lang eens per jaar zo’n dienst op camping ‘de Wildhoeve’.
Wel, ik deed dat dus ook nog tot voor een paar jaar geleden op campings in Brabant en Zuid-Holland. Een van die keren was op de zondag tussen Hemelvaartsdag en Pinksteren. En waar deze campingdiensten op de meeste zondagen een wat zieltogend bestaan leidden, was het op deze zondag heel erg druk. Er was een complete band op de camping neergestreken, die vol enthousiasme meewerkte aan de kerkdienst en de kantine zat vol met jonge gezinnen.
Voor mij, als voorganger van een springlevende, maar toch wat vergrijzende vrijzinnige geloofsgemeenschap, was dat een bijzondere belevenis, die ik nooit ben vergeten.
Na afloop van de dienst stond ik nog even na te praten met de campingmanager, die blij was met de drukte in de dienst, maar zelf eigenlijk geen voeling had met een kerkdienst. We spraken over de bezetting van de camping en hij vertelde me dat deze twee weken de drukste van het hele jaar waren en dit weekend tussen Hemelvaartsdag en Pinksteren heet in de campingwereld, en misschien nog wel in andere sectoren het ‘Hepi-weekend’. Ik had daar nog nooit van gehoord, maar nu we weer in diezelfde week leven, moet ik er weer aan denken: ‘Hepi’ is, zoals u ongetwijfeld begrijpt een samentrekking van Hemelvaartsdag en Pinksteren.
En dus vertelde ik hem op mijn beurt over de betekenis van Hemelvaartsdag en Pinksteren, twee kerkelijke feesten, die voor veel mensen niet veel meer betekenen dat twee lange weekenden achter elkaar en dus een goede gelegenheid voor een vakantie ergens op een Nederlandse camping.
Hemelvaartsdag en Pinksteren vormen het sluitstuk van de zgn. kerkelijke kalender, die met Advent begint en traditioneel heet In de kerk de zondag tussen die beide feestdagen ‘wezenzondag’. Dat is een heel oude benaming. Op Hemelvaartsdag zagen de leerlingen van Jezus hun meester voor hun ogen naar de hemel gaan en het duurde tot Pinksteren, tien dagen dus, voor de Geest voelbaar werd en ze de moed hadden de wereld in te trekken.
Hepi-weekend of wezenzondag, wat een wereld van verschil. Of toch niet?
Marianne Visch – de Bruin