(Column: 20 december 2024)
Er zijn van die momenten in het leven dat je compleet verrast wordt. Dat kan negatief of positief zijn. Mij overkwam onlangs het laatste, toen ik op bezoek was bij Long.
Long is een oude vriend van ons, hij woonde destijds in het opvanghuis in ons laantje. Hij had geen makkelijk leven: op 38-jarige leeftijd als vluchteling uit Vietnam naar Nederland gekomen, waar de sociale aansluiting maar moeilijk lukte. Dat kwam ook door zijn karakter. Met zijn uitgesproken mening op politiek en intellectueel gebied en zijn harde, bazige stem riep hij geregeld weerstand op bij anderen. En hoewel we Long op een bepaalde manier erg waardeerden, waren feestjes met hem erbij zelden een succes. Er werden discussies gevoerd, geen gesprekken. Toen hij ging verhuizen, naar een andere stad, verwaterde het contact.
Tot we een paar maanden geleden bericht kregen dat Long opnieuw verhuisd was: naar een zorginstelling voor – veelal demente – ouderen. Bezoek werd op prijs gesteld, zeiden ze. Wekenlang schoof ik het voor me uit, want Long zou er zeker niet gemakkelijker op zijn geworden. Ik begreep ook dat hij het helemaal niet eens was geweest met die verhuizing. Long, altijd tegen de draad in. Ik bereidde me voor op een klaagzang over zijn situatie.
Daar zat hij, alleen in een hoekje van de grote zitkamer. Herkende hij me? Ik weet het niet. ‘Ach wat aardig’ zei hij, toen ik de chocolaatjes bij hem neerzette. En tot mijn verbazing ontspon zich een aangenaam gesprek. Geen discussie maar voor het eerst een gesprek. Zó gezellig als we nog nooit gehad hadden. Over simpele dingen, het uitzicht, de tuin die aangelegd werd. Hij wist veel dingen niet meer, zei hij zelf, maar gek genoeg leek hij er niet onder te lijden. Hij was duidelijk veel gelukkiger dan vroeger.
Ongetwijfeld is er een medische verklaring voor zo’n karakterverandering. Sommigen zouden het ‘berusting’ noemen. Toch vind ik ‘innerlijke wijsheid’ een betere typering. Berusting past niet bij Long.
Het was een onverwacht fijne middag.
Onwillekeurig denk ik in deze kersttijd aan de bijbelse boodschappers, vertolkers van Gods vrede. Misschien was Long dat ook wel een beetje. Voor mij dan. In ieder geval die middag. Die kon niet meer stuk.
Maria Bolijn