(Column: Kronkel 23 maart 2023)
Nee toch… alweer zo laat? Mensen rennen soms door het leven heen.
Er moeten dingen gedaan, gezegd, gelezen en geschreven worden en dat is natuurlijk ook prima want anders gebeurt er niets. Alleen, soms denk ik wel eens dat we bang zijn geworden om stil te staan. Herman van Veen schreef er zijn bekende lied “Opzij” over: ………”we moeten rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan, we kunnen nu niet blijven, we kunnen nu niet langer blijven staan”.
Ik las een verhaal over een Amerikaan en een Indiër die in de hectiek van New York op de trein staan te wachten. De Amerikaan ontdekt ineens op een ander perron een doorgaande trein die twintig minuten eerder aankomt. Haastig rennen ze erheen en het lukt: zo besparen ze twintig minuten. Bij aankomst vindt de Amerikaan al snel de kortste weg naar hun bestemming. Echter, als ze langs een park met bloeiende bomen komen stapt de Indiër onbekommerd op een bankje af waar hij rustig plaatsneemt, tot stomme verbazing van zijn reisgenoot. Op diens verontwaardigde uitroep herinnert de Indiër hem aan de uitgespaarde tijd. “Die twintig minuten ga ik nu gebruiken om van dit park te genieten”, zegt hij. Een staaltje levenskunst om jaloers op te worden! We zijn misschien wel heel actief, we doen veel, maar zien we ook wat ons in een moment van rust geschonken kan worden ?
Deze tijd is een tijd van inkeer, van stilte, op weg naar Pasen, het feest waarbij het Leven centraal staat. Misschien moeten we maar gewoon af en toe even stil zijn en luisteren naar wat óók om ons heen is. Om eenvoudig te ontvangen wat ons daarin geschonken wordt, zodat we het wezenlijke van het leven niet missen. Dat zou zonde zijn.
Maria Bolijn