(Column: Kronkel 29 juli 2022)
In deze zomermaanden ben ik bezig met afscheid nemen. Ik had altijd al de gewoonte om in juli en augustus veel mensen te bezoeken want onze geloofsgemeenschap telt veel oudere leden en die zijn in de zomermaanden meestal thuis. Dit jaar zijn die bezoeken toch even anders want alles is ‘de laatste keer’. Het voordeel van een relatief kleine geloofsgemeenschap is dat ik echt vrijwel iedereen persoonlijk ken en bovendien, in tien jaar is het mogelijk om echt een band met elkaar op te bouwen.
Terugkijkend op die tien jaar valt het me op dat ‘we’ wat ledenaantal vrijwel gelijk zijn gebleven. Natuurlijk zijn er mensen gestorven, maar steeds opnieuw zien we ook nieuwe gezichten in het kerkje en dat mag best uitzonderlijk worden genoemd in een tijd waarin kerken leger en leger lijken te worden en de coronacrisis heeft de kerken ook niet echt geholpen.
Al gelijk bij mijn komst in Vaassen maakte ik kennis met de collega’s van de andere kerken en ik zie terug op een heel prettige samenwerking. We hadden fijne gesprekken, meestal in het parochiehuis van collega Vroom, maar soms ook op andere plekken. We gingen samen op de foto op de kap van de molen en probeerden gezamenlijk dingen te organiseren. Tijdens de kanselruil wisselden we van werkplek en ik voelde me thuis in de andere kerken waar ik voor mocht gaan, maar misschien komt dat wel omdat ik echt een Vaassens ‘meisje’ ben.
Vanaf 2014 schreven we gezamenlijk een ‘kerkkronkel’ in het Vaassens Weekblad en ik kan maar moeilijk wennen aan het ‘Tussen de Sprengen’. Ik heb het even nagekeken want ik ben wel van de lijstjes, ik schreef bijna 100 columns en ik heb de afgelopen jaren veel bewondering gekregen voor de columnisten van de landelijke bladen, die meerdere malen per week, of zelfs dagelijks zo’n stukje schrijven. Het was lang niet altijd gemakkelijk om inspiratie te vinden, maar ik heb het altijd met heel veel plezier gedaan.
Nog twee keer mag ik bij u terugkomen en van die gelegenheid maak ik graag gebruik om wat herinneringen op te halen. Wordt dus vervolgd…..
Marianne Visch – de Bruin