(Column: Kronkel 4 maart 2022)
Afgelopen week begon de 40-dagentijd en tegelijkertijd kwamen er schokkende berichten over oorlog binnen uit het oosten van Europa. Velen van ons zijn verbijsterd, boos en ook bang. Van alle kanten worden acties opgestart: er worden geld en goederen ingezameld, er wordt ruimte gemaakt voor vluchtelingen en op allerlei manieren proberen we woorden te geven aan dat wat ons bezighoudt. Vanuit de landelijke organisatie van vrijzinnige kerken kwam onderstaande tekst bij mij binnen. We lazen hem afgelopen zondag in ons kerkje en ik wil hem hier graag met u delen omdat woorden tekort schieten . . .
Eeuwige,
Op dit moment zien wij kwade krachten die schijnbaar ongehinderd te werk gaan,
Lezen we over hulpeloze mensen die verdreven worden door oorlogsgeweld,
En weten we van mensen die sterven, die lijden, voor… voor wat eigenlijk?
Voor de honger naar macht?
Voor de ego’s van machthebbers?
Eeuwige,
U laat de aarde niet trillen, u grijpt niet in met almacht,
Maar u kunt wel alle slachtoffers nabij zijn.
Geef de mensen die het gevoel hebben dat zij een speelbal zijn van machten,
Dat zij opgegeven zijn, dat er niemand naar hen omkijkt,
Het gevoel dat zij door u worden gedragen.
Eeuwige,
Geef ook aan mij een plek voor al mijn gedachten en frustraties,
Mijn woede over mijn onmacht,
Mijn woede over deze gebeurtenissen,
Mijn woede over hoe oneerlijk alles is,
Mijn eindeloze frustraties.
Eeuwige,
Geef hoop.
Aan de slachtoffers.
Aan mij.
Laat de hoop nooit verdwijnen.
Laat nooit het geloof in goedheid verdwijnen.
Want als we dat verliezen, hebben de kwade krachten pas echt gewonnen.
Amen
Marianne Visch – de Bruin